0⃣5⃣زمان طوفان نوح🔰

بنا بر روایت تاریخی تورات، طوفان نوح تقریباً چهار هزار سال پیش از میلاد رخ داده است. برخی مفسران قرآن نیز این تاریخ را تأییدکرده اند. در آن زمان، دره ی حاصلخیز یعنی خلیج کنونی، سرریز از آب های شور بود و این به آن معنا است که مکان وقوع طوفان، سرزمین بین النهرین بوده است. با توجه به همواربودن این منطقه، مقادیر انبوه آب که بتواند طوفانی در حجم و اندازه ی طوفان نوح به راه بیاندازد، حتماً باید از یک منبع بزرگ آب سرچشمه گرفته باشد. به همین دلیل توصیف تورات از طوفان این گونه است که با ارتفاع بلند خودتمام کره زمین را پوشانده است. پیشتر اشاره شد که این فرض ذکر شده در تورات با حقایق علمی، باستانی و زمین شناسی ناسازگار است.

احتمالدیگری باقی میماند؛ اینکه #نوحوقوماو یعنی کسانی که میتوانیم آنها را نیاکان سومریان یا سومری های باستان بنامیم، #دردرهیحاصلخیز (خلیج کنونی) #زندگیمیکرده_اند و طوفان نیز در همین منطقه روی داده است. اگر چنین باشد، زمان وقوع طوفان برابر است با تاریخ لبریز شدن دره از آب و وقوع جهش هیدرولیک در آب های شور، که چه بسا مناطق وسیعی از جنوب عراق کنونی را رُفته و دره را با آب پر کرده است.

✅ #اینتاریخ #تقریباً #۱۵تا۸هزارسالپیشازمیلادمسیحتخمینزدهمیشود.
پیامد آنچه رخ داد، وقوع طوفان در دره میباشد که #دلیلآن نیز #مقادیرعظیمآبناشیازذوبشدنیخهادرپایانعصریخبندانبودهاست.
✅این آب ها باعث پیدایش چشمه هایی شد که به دریاها میریخت.
آب این چشمه ها به آب دریاها اضافه شد که به بالا رفتن سطح دریا، شکسته شدن سدطبیعی و ورودآب دریا به دره منجر گردید. شاید بارش باران و بالا رفتن آب رودخانه هایی که به دره میریختند، نیز مزید بر علت شده باشد. به این ترتیب آب ها در دره به هم رسیدند و سیل و جهش هیدرولیک پدیدار شد،آن هم به گونه ای که مناطق جنوبی عراق به زیر آب رفت.
سپس یک بار دیگر آب به سمت دره (یاخلیج کنونی) فروکش کرد و کشتی لنگر انداخت تا به این ترتیب نخستین سفر انسانیّت در جنوب عراق که به صورت مدوّن و مکتوب به دست ما رسیده است، آغاز گردد.

📖ففَتَحْنا أَبْوابَ السَّماءِ بِماءٍ مُنْهَمِرٍ
ما نیز درهای آسمان را به روی آبی که به
شدت میریخت، گشودیم ۱۱
وَ فَجَّرْنَا الْأَرْضَ عُيُوناً فَالْتَقَى الْماءُ عَلى‏ أَمْرٍ قَدْ قُدِرَ۱۲
و از زمین چشمه ها شکافتیم تا آب به آن مقدار که مقدر شده بود، گرد آمد.
📖قرآن کریم، سوره ی قمر، آیه های ۱۱و۱۲.