4⃣علی و فاطمه و کودکانشان نقشه ی ژن خودخواه را نقش بر آب میکنند، آیا کسی نیست که بیندیشد❓🔰
🕵♂دکتر داوکینز میگوید:🔻
بگذارید بفهمیم ژ نهای خودخواه ما چه میکنند، زیرا در آن صورت است که لااقل این امکان به وجود می آید که برنامه هایشان را به هم بریزیم وطرحی نو دراندازیم؛ طرحی که تاکنون هیچ موجود دیگری در پِی آن نبوده است.
در حقیقت فرد با انصاف باید بگوید ما به عنوان گونه ی انسانی، در عمل،خودپرستی ژن ها را نابودساخته ایم؛ زیرا اخلاق والا یا ایثارگری واقعی که انبیاء و پیامبران الهی مروّج آن بوده و ادیان الهی به آن توصیه کرده اند، این خودخواهی را در هم کوبیده است.
این خودخواهی ژنتیکی میگوید: پسرم برتر از پسر برادرم است، برادرم برتر از پسر عمویم است، پسر عمویم برتر از افراد غریب است، هم شهریم برتر از اهالی شهرهای دیگر است، مردم کشورم برتر از مردم دیگرکشورها هستند، مردم طایفه ام از طوایف دیگر بهترند، و کشورم بالاتر از کشورهای مجاور است.
اما پیامبران و ادیان به نیکی کردن به افراد غریب و ترجیح دادن آنها بر خود و فرزندان توصیه کرده اند و این رفتار ایثارگرایانه را بین مردم رواج داده اند. من فقط به ذکر یک داستان تاریخی مشهور در اسلام که قرآن نیز از آن سخن گفته است بسنده میکنم؛
ماجرای اصحاب رسالت اسلام یعنی خاندان حضرت محمدص پیامبر اسلام؛ داستان گرسنه ماندن علی ع و فاطمه ص دختر محمدص و فرزندان خردسالشان پس از آنکه غذای خود را به فقرا بخشیدند.
📖خداوند در سوره الإنسان آیات ۸ و۹میفرماید:🔰
وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا [8]
و طعام را در حالى كه خود دوستش دارند به مسكين و يتيم و اسير مى‌خورانند: (8)
إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُورًا [9]
جز اين نيست كه شما را براى خدا اطعام مى‌كنيم و از شما نه پاداشى مى‌خواهيم نه سپاسى. (9)
سوره ی انسان، روایت کننده ی داستان انسان حقیقی است که بر حیوانیت خویش پیروز شد و آمد تا
دیگران را از حیوانیتِ و خودخواهیِ ژنتیکیشان رهایی بخشد.
آنها با این ایثار به دنبال شهرت و معروفیّت نبودند، زیرا این کار به صورت مخفیانه صورت پذیرفت و خود نیز آن را پنهان نمودند و بر کسی فاش نساختند. آنها با انجام این کار به دنبال منفعت و سود متقابل نیز نبودند، زیرا بخشیدند و چیزی نگرفتند، و بخشش آنها نیز کوچک و ناچیز نبود، چرا که حضرت علی ع و فاطمه‌س با این کار جان فرزندان کوچک خویش را به خطر انداختند.
به لطف این بزرگان و مانند آنان از پیامبران و فرستادگان الهی، امروزه افراد، گروه ها و حتی کشورهایی داریم که دیگران را بر خویش ترجیح میدهند، هرچند ممکن است تعداد افرادی که بر خود مقدم میشمارند، اندک شمار باشد و بر وضعیت آنها نیز تأثیری بر جای نگذارد و چه بسا بعضاً در پس این بخشش اهدافی نهفته باشد؛ ولی به طور کلی این حرکت، گامی در مسیر صحیح است که ما به فضل این بزرگان به آن رسیده ایم.
آنها نمونه های برتر ایثار هستند که بشریت از آنها درس می آموزد.
امروزه ما در برابر خودخواهی ژنتیکی به پیروزی هایی حقیقی دست یافته ایم ولی همه ی اینها مرهون تلاش پیامبران و فرستادگان بزرگ الهی است، که نمونه ی برتر ایثارگری واقعی میباشند؛ تا جوامع انسانی را ازحیوانیتشان رهایی بخشد.
به اعتقاد من کار علی ع و فاطمه س آن قدر ارزشمند است که یک زیست شناس تکاملی یا زیست شناس اجتماعی ملحد لازم است حداقل باتوجه به آن، محاسبات خود را مجدداً بررسی کند؛ زیرا وی میبیند که این بزرگان بیش از یک هزار سال پیش از زیست شناسان تکاملی، بیماری خودپرستی ژنتیکی راتشخیص دادند و برای آن راه درمانی وضع نمودند.
ابن عباس در مورد سخن خداوند متعال که فرمود:
يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا [7]
به نذر وفا مى‌كنند و از روزى كه شر آن همه جا را گرفته است مى‌ترسند. (7)
وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا [8]
و طعام را در حالى كه خود دوستش دارند به مسكين و يتيم و اسير مى‌خورانند: (8)
📖سوره انسان آیات۷و۸
گفته است:
حسن و حسین بیمار شدند و جدشان پیامبر خداص و عده ای از اعراب، به عیادت آنها رفتند و گفتند:
ای ابالحسن اگر برای دو فرزندت نذری کنی، خوب است.
علی ع فرمود:
اگر دو فرزندم از بیماری خوب شدند، برای خداوند عزوجل سه روز را به شکرانه روزه میگیرم.
فاطمه نیز چنین گفت و کنیزی که به او فضّه ی نوبیه میگفتند، نیز اظهار داشت: اگر دو سرور من از بیماری رها شوند، به شکرانه برای خداوند عزوجل روزه میگیرم.
این دو کودک لباس عافیت پوشیدند. آل محمد هیچ چیز ـ نه کم و نه زیاد ـ نداشتند.
علی به سراغ شمعون یهودی رفت و سه صاع جو از او قرض کرد و به فاطمه داد.
فاطمه یک صاع را آرد نمود و نان پخت.
علی با پیامبر خدا ص نماز خواند و به منزل آمد، غذا را جلوی او گذاشتند؛ که ناگاه مسکینی پشت در آمد و گفت: سلام علیکم، ای اهل بیت محمد، من مسکینی از مسلمانان هستم، مرا اطعام کنید، خداوند شما را از مائده های بهشتی اطعام نماید.
علی شنید و آنان را امر فرمود و ایشان غذا را به او خوراندند.
آن روز و آن شب را فقط آب خوردند. روز دوم فاطمه به سراغ صاع آرد رفت و نان پخت.
علی با پیامبر خداص نماز خواند و به منزل آمد، غذا را جلوی او گذاشتند که ناگاه یتیمی پشت در آمد و گفت: سلام علیکم، ای اهل بیت محمد، من یتیمی از فرزندان مهاجرین هستم که
پدرم شهید شده است، مرا اطعام کنید.
غذا را به او دادند و دو روز چیزی جز آب نخوردند.
روز سوم فاطمه به سراغ باقی صاع جو رفت و آن را آرد کرد و نان پخت.
علی با پیامبر خداص نماز خواند و به منزل آمد، غذا را جلوی او گذاشتند، که ناگاه اسیری آمد و پشت در ایستاد و گفت: سلام علیکم، ای اهل بیت نبوت، ما را به اسارت میگیرید و میبندید و به ما طعام نمیدهید⁉️ مرا اطعام کنید که من اسیرم.
غذا را به او دادند و سه روز و سه شب فقط آب خوردند.
پیامبر خداص به سراغ آنان آمد و گرسنگیشان را ملاحظه نمود. خداوند چنین نازل فرمود
هَلْ أَتَى عَلَى الْإِنْسَانِ حِينٌ مِنَ الدَّهْرِ لَمْ يَكُنْ شَيْئًا مَذْكُورًا [1]
هرآينه بر انسان مدتى از زمان گذشت و او چيزى در خور ذكر نبود. (1)
إِنَّا خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنْ نُطْفَةٍ أَمْشَاجٍ نَبْتَلِيهِ فَجَعَلْنَاهُ سَمِيعًا بَصِيرًا [2]
ما آدمى را از نطفه‌اى آميخته بيافريده‌ايم، تا او را امتحان كنيم. و شنوا و بينايش ساخته‌ايم. (2)
إِنَّا هَدَيْنَاهُ السَّبِيلَ إِمَّا شَاكِرًا وَإِمَّا كَفُورًا [3]
راه را به او نشان داده‌ايم. يا سپاسگزار باشد يا ناسپاس. (3)
إِنَّا أَعْتَدْنَا لِلْكَافِرِينَ سَلَاسِلَ وَأَغْلَالًا وَسَعِيرًا [4]
ما براى كافران زنجيرها و غلها و آتش افروخته آماده كرده‌ايم. (4)
إِنَّ الْأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِنْ كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا [5]
نيكان از جامهايى مى‌نوشند كه آميخته به كافور است: (5)
عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفْجِيرًا [6]
چشمه‌اى كه بندگان خدا از آن مى‌نوشند و آن را به هر جاى كه خواهند روان مى‌سازند. (6)
يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا [7]
به نذر وفا مى‌كنند و از روزى كه شر آن همه جا را گرفته است مى‌ترسند. (7)
📖سوره انسان آیات ۱تا۷
📚منبع: ابن اثیر، اسدالغابه، ج ۵ ،ص ۵۳۰ و ۵۳۱ .این یک رویداد تاریخی است که هم از طریق سنی روایت شده و هـم از طریق شیعه. به عنوان مثال حاکم حسکانی در شواهد التنزیل و نیز بیضاوی، ابوالسعود و فخرالدین رازی در تفاسیر خـود آن
را روایت کرده اند. علی بن ابراهیم این ماجرا را به اجمال در تفسیر خود نقل کرده است. شیخ صدوق نیز در کتاب أمـالی بـه آن اشارت نموده است.
